Jak walczyć z legionellą w basenach

Dwutlenek chloru ClO₂.

Dwutlenek chloru CI02 jest skuteczną metodą usuwania legionelli.
CLO2  jest żółtawo-pomarańczowym gazem o przypominającym ozon zapachu.
Dwutlenek chloru bardzo dobrze rozpuszcza się w wodzie. Jego chemiczne i biochemiczne działanie opiera się na przekształcaniu się w chloryn w procesie dezynfekcji i redukcji do chlorku w drodze czysto chemicznej degradacji.
Ze względu na jego wysoki potencjał 100 Redox dwutlenek chloru ma dużo silniejsze działanie dezynfekcyjne przeciwko wszelkiego rodzaju zarazkom i skażeniom wirusami, bakteriami, grzybami i glonami niż inne środki bakteriobójcze (biocydy).
Jego potencjał utleniania jest wyższy niż w przypadku chloru, dzięki czemu do dezynfekcji potrzeba mniejszej ilości chemikaliów.
Dłuższy czas trwania jest szczególnie korzystny ze względu na selektywność dezynfekcji. Nawet bakterie odporne na działanie chloru, jak np. Legionella, mogą być całkowicie eliminowane przy pomocy dwutlenku chloru.
Zwalczanie bakterii Legionella wymaga stosowania szczególnych środków ze względu na ich zdolność adaptowania się do warunków zabójczych dla wielu innych organizmów i dużą odporność na działanie biocydów.
Główna różnica między dwutlenkiem chloru a chlorem lub podchlorynem polega na stopniowym rozkładaniu biofilmu przy niskich dawkach. Przy stężeniu 1 ppm dwutlenek chloru zabija praktycznie wszystkie Legionelle w biofilmie w ciągu 18 godzin.
Znaczną redukcję biofilmu można uzyskać w takim samym czasie przy stężeniu 1,5 ppm.
Ponadto dezynfekcyjne działanie dwutlenku chloru jest prawie niezależne od wartości pH, co oznacza, że może on być stosowany bez problemu w środowiskach zasadowych.
Zastosowanie dwutlenku chloru oznacza więc nie tylko znaczącą poprawę bakteriologiczna instalacji wewnętrznych ale również usuwanie osadów organicznych z wewnątrz rurociągów.
Rozporządzenie dotyczące jakości wody pitnej (użytkowej) ustala również warunki ilościowe i jakościowe stosowania dwutlenku chloru w procesach dezynfekcji wody. Podczas reakcji z wodą nie zawierającą reduktorów, dwutlenek chloru ulega powolnej reakcji hydrolizy
2CI02 + H20  <=>  HCI02 + HCI03
i w wyniku tej reakcji w miejsce dwutlenku chloru powstają teoretycznie w równomolowych ilościach chloryny i chlorany.
W praktyce woda pitna zawsze zawiera zanieczyszczenia a w wyniku dozowania dwutlenku chloru powstaje od 30% do 50% jonu chlorynowego. Jon chloranowyCI03(-) tworzy się wyłącznie w procesie generowania dwutlenku chloru i przy poprawnie pracującym generatorze jego zawartość nie powinna przekraczać 5% dawki wyjściowej. Cytowane rozporządzenie normuje sumę stężeń chlorynów i chloranów – tych dwóch produktów reakcji utleniania/redukcji (dezynfekcji) za pomocą CI02 na maksymalnym poziomie 0.7 mg/l:
CI02(-) + CI03(-) <  0.7 mg/1
Oznacza to, że stosowana praktycznie dawka CI02 nie powinna przekraczać 1.0 mg/l (ppm) a ilość CI02 po zakończeniu procesu dezynfekcji powinna mieścić się w zakresie ok. 0,2 – 0,5 mg/l.
Dozowanie dwutlenku chloru do wody pitnej powinno być proporcjonalne do ilości dezynfekowanej wody mierzonej za pomocą przepływomierza z wyjściem sygnału proporcjonalnego do przepływu.
Proces dozowania CI02 musi być dokładnie regulowane automatycznie i nie może być wykonywane ręcznie. Wytwarzanie roztworu dwutlenku chloru odbywa się w miejscu dozowania w automatycznie sterowanym urządzeniu.
Dezynfekcja dwutlenkiem chloru
Dwutlenek chloru staje się coraz powszechniej stosowanym środkiem dezynfekcyjnym przeciwko bakteriom Legionella. Dwutlenek chloru ma działanie dezynfekcyjne dużo bardziej skuteczne niż chlor w identycznym stężeniu.
Przedłużone działanie dwutlenku chloru zapobiega także skażeniu wtórnemu w przypadku braku przepływu wody.
Efekt selektywny; nie powstają toksyczne chloraminy lub związki trójchlorowcopochodne (TCM), a smak i zapach wody nie ulegają zmianie.
Kluczową zaletą dwutlenku chloru jest to, że atakuje on i niszczy zarówno wolne czynniki chorobotwórcze, jak i biofilm oraz warstwy korozyjne.
Rozkład biofilmu zapobiega wtórnemu skażeniu instalacji.